Rolando Martinez

Geçmiş, şuan ve gelecek. Her zaman
karıştırılan üç kelime. Kimse bunları ayırt edemez. Belki şuanı yaşıyor
olabiliriz ama yaşadığımız an geçmişin tozlu sayfalarının birinde, bir
kenarda birkaç sözcük olarak sıkışmış olabilir. Yani bazen şuan olarak
yaşadıklarımız geçmiş olabilir, eskiden yaşanmış bir hikayenin
tekrarıdır belki de...

Karla kaplı, üç insanın yan yana zor
yürüyebileceği derecede dar, etrafını evler kuşatmış sokakta
ilerliyordum. Kar hala büyük bir hırs ve istekle yağmaya devam
ediyordu. Ben ise botlarımı kara batarken çıkardığı o sesi dinlemekten
kendimi alamıyordum. Hafif üşüyordum ama üstümdeki siyah mont ve
altındaki kazak üşümemem konusunda bana epey yardım ediyordu. Evlerin
çatısının kenarlarında birikmiş olan kar gözümü korkutmuyor değildi.
Bembeyaz ve yüksekçe duvarlar oluşturmuşlardı adeta evin çatısının
kenarında. Bu yüzden hep ortadan gitmeye özen gösteriyordum. Yol arada
birkaç kere miyavlayan kediler hariç boş ve sessizdi. Zaten gecenin
yarısında kim bu karanlık ve gizemli sokakta gezinirdi ki. Evler iki
veya üç kattan oluşuyordu genelde. Boyaları pek belli olmuyordu ama
beyaz olduğunu tahmin ediyorum. Tek bir ışık olmaksızın körü körüne
ilerliyordum. İlk geçişim değildi buradan belki de o yüzden rahattım
belki de sadece düz bir sokak olduğu için bu karanlık ortamda rahatça
ilerleyebiliyordum. Nerdeyse yarım saattir yürüyordum. Her zaman
aynıydı evler ve ağaçlar, sokak sadece bunlardan ibaretti. Kar artık
botlarımın içine dolmuştu ve rahatsızlık veriyordu. Artık bu durumdan
nefret etmeye başlamıştım. Ayaklarım üşümeye başlamıştı. İçimden asamı
çıkartıp bir büyüyle bu durumdan kurtulmak geçiyordu ama muggleler bunu
fark edebilirdi. Bu karanlık ve zor dönemde kendimi gizlemeliydim.
Biraz daha yürüdükten sonra diğer evlere göre nispeten dar ve uzun bir
evin önüne gelmiştim. Ev diğer evlere göre daha koyu renkliydi ve her
katta bulunan üç pencere hariç dışarıyla bir bağlantısı yok gibi
görünüyordu. Hatta hiç ışık olmaması sanki evde kimse yaşamıyor süsü
veriyordu. Etrafı bir süzdüm. Eski ama dayanaklı ahşap kapının
önündeydim. Etrafta meraklı gözlerin olmadığına ikna olduktan sonra
kapıya iki kere hızlı bir kere yavaş vurdum. Bir süre bekledim. Bu
arada gökyüzüne dalmıştım. Gecenin karanlığın, sonsuzluğa ulaştığı
yere. Sadece seyre dalmıştım izliyordum. Ay dolunay halindeydi.
Yıldızlar çevresini kuşatmıştı sanki ama karını boşaltan bulutlar
yüzünden net görünmüyordu. Kapının ardından biraz yaşlı, yorgun ve
buğultulu bir ses yükseldi: "Kim var orada?" diyordu tedirgin ses. Birkaç saniye sustum ve sadece bekledim. Sonra da kısık ve net bir şekilde: "Amca benim aç artık şu kapıyı dondum."
diyebilmiştim. Titriyordum derken soğuk artık her yerime işlemişti ve
dışarıda kalıp bu ıstırabı daha fazla çekmek istemiyordum.

Kapı
yavaş bir şekilde aralandı. İlk önce karanlıkta rengi belli olmayan
sadece parlayan bir çift göz göründü sonra da sonuna kadar açıldı.
Birkaç adım atıp içeriye girdim. Kapı ardıma kapandı rüzgarın
etkisiyle. Gürültülü bir şekilde kapanan kapının ardında karanlık bir
koridor ve koridorun etrafında kurulmuş odalar vardı. Karşımda ise
ihtiyar bir adam. İlk önce belimi sımsıkı tutan bir çift el hissettim.
Sıkı sıkı sarılıyordu amcam bana. Bu sıcaklığı bu samimiyeti
özlemiştim. Karanlık zamanlar samimiyetsizliği ve soğuğu berebarinde
getiriyordu. Artık bu tür karşılamalar ender görünüyordu. Ellerimi
kaldırdım ve aynı şekilde karşılık verdim. Gözlerimi kapamış özlemle
beklediğim bu anın tadını çıkartıyordum. Bir müddet öyle kaldık bana
saniyeler gibi gelse de en az üç dakika öylece beklediğimizi
biliyordum. Ev sıcaktı ve hemen içim ısınmıştı. Ama hayla ıslaktım.
Montumun cebindeki uzun sayılabilecek, karanlıkta rengi belli olmayan
ama desenleriyle kendini belli eden bir asa çıkardım. Üstüme doğru
tutup birkaç kelime mırıldandım. Artık üstüm de kuruydu ve ben bu
kuruluğu özlemiştim. İhtiyar önce davranıp dar koridorda ilerlemeye
başlamıştı. Ben de ardından ilerliyordum. Koridor dardı ve iki
duvarında da resimler vardı. Aile geçmişinden fotoğraflar. Oradaki
insanlar bile aynı çerçevede buluşmuş dış dünyada olan biteni
konuşuyorlardı ve bunu yaparken de fısıldaşıyorlardı. Bu fısıltılar
insana rahatsızlık veriyordu. Koridorda tak-tuk sesleriyle birlikte
yavaş adımlarla bir müddet yürüdük. Birkaç kapı geçtik ve koridorun
sonundaki odaya girdik. Mutfaktı burası. Hiç ses çıkmıyordu. Ocağın
üstünde büyü ile kaynatılan bir çaydanlık ve tencere vardı. Yemek
hazırlanıyordu mütevazı bir havası vardı. Mutfağa girince sağda duvar
karşılıyordu bizi duvarda gene çerçeveler vardı ama içleri boştu. Sanki
bütün fotoğraflardaki insanlar koridorda buluşmuştu. Sol tarafta da
eski bir ahşap masa vardı. Etrafını çevreleyen 4 tane sandalye.
Sandalyeler ve masa kahverengiydi çok net görülüyordu. Tavanda asılı
duran bir gaz lambası nahoş bir ışıltı sunuyordu etrafa. Pencere yoktu
ve bunaltıcı bir havası vardı. Karşı köşede ise birkaç tezgah ve ocak
vardı. Küçük bir mutfaktı ama tamamen hoş ve şirin sayılabilirdi.
İhtiyar ocakta pişmekte olan yemeğini kontrol etti ve o buğulu sesiyle
konuşmaya başladı: "Bir şeyler yemek istersin, acıkmışsındır diye düşünmüştüm."
dedi kibarca. Konuşmaya üşenip sadece kafamı evet anlamında salladım.
Boğazım kurumuştu tezgaha doğru yöneldim. Musluğu hafif açtım ve orada
duran bardağın birine su doldurdum. Suyun dolarken sesini dinledim.
Hafif bir dalgınlık sonucu soğuk olan su taştı ve ellerimle buluştu.
Musluğu kapatıp elimdeki bardağı ağzıma götürdüm. Su soğuktu ve ben de
henüz çok ısınmış sayılmazdım ama boğazımın kuruluğu acı vericiydi.
Suyu bir seferde bitirip bardağı tozlanmaya başlamış olan tezgaha
bıraktım. Suyun gırtlağımı temizlemesini bekledim bir süre için sonra
da yaşlı masaya doğru yürüdüm. Bir sandalyeyi kendime doğru çekip
oturdum. Yarım saattir karda yürüyordum ve artık bacaklarım isyan
ediyordu. Bu dinlenme de bana çok iyi geliyordu. Siyah kotun altındaki
bileğim acıdan kıvranıyordu adeta.

Bir müddet sonra önüme eski
bir tabak geldi ve bir o kadar eski çatal ve bıçak. Muggle yemeği
pişirmişti. Bir tabak makarnaydı önüme gelen. İhtiyar karşımda duran
sandalyeye gıcırtılar eşliğinde oturdu. Masa üç dört gündür
silinmiyordu ve toz tutmaya başlamıştı. Çatalı makarnanın üstünde
götürdüm. Bir süre gezdirdim. Çatal metaldi ve gaz lambasının yaydığı
hafif ışık yüzünden parlıyordu. Birkaç makarna alıp ağzıma götürdüm.
İhtiyarın sesini kulaklarımda işitmeye başlamıştım: "Seni görmeyeli uzun zaman olmuştu evlat. Sen buraya işin düşmedikçe gelmezsin ne oldu anlat bakalım."
diyordu o her zamanki buğulu sesiyle. Birkaç makarnayı daha ağzıma
götürdüm. Evet ben buraya işim düşmedikçe gelmezdim ve geldiğimde bu
yüzden kendimde suçluluk hissederdim ama amcamın tavırları bu suçluluk
hissini bastırmaya yeterdi. Onu hiçbir zaman anlayamamıştım hep kendi
halinde kalmıştı belki gençliğinde yeri göğü inleten bir büyücüydü ama
artık bu evde yalnız başına kendi kendine yaşayan bir muggle gibiydi.
Ben ise artık bir süre burada onun yalnızlığını paylaşacaktım.
Tabağımın yarısını bitirmiştim ve amcam benden cevap bekliyordu. Daha
fazla bekletmemeye karar verdim: "Bir süre seninle burada kalacağım. Nedeni çok uzun bir hikaye. Şimdi anlatamam ama yarın ilk işim bunu anlatmak olacak." demiştim. Pek inanmayan gözlerle izlediğini farkedip: "Söz veriyorum. Şimdi çok yorgunum, ikinci katta bana ait bir oda olduğunu hatırlıyorum. Biraz uyumam gerekiyor."
demiştim. Sesim ne ince idi ne de kalın ama kibar ve biraz soğuk
çıkıyordu. Sadece kafasını sallamıştı cevap verme gereksinimi
duymamıştı. Ben de bu durumdan epey hoşnut kalmıştım. Tabakta birkaç
makarna kalmıştı onları da ağzıma götürdüm ve masadan kalktım. Dar
koridora doğru yönelmeden önce amcama son bir kez baktım. Yaşlı ve
yorgun görünüyordu. Kafasındaki saçlar artık dökülmeye başlamıştı omzu
çökmüş göbeği hafiften çıkmaya çalışıyordu. Haline biraz acıdım ve
koridora yöneldim.

Çerçeveler içindeki kalabalıklar son bulmuş
herkes kendi çerçevesine çekilmişti. Koridorun sağındaki merdivenlere
yöneldim. Merdivenler ahşaptı ve her hareketimde gıcırdıyordu ve ben
bundan rahatsız olmaya başlamıştım. Yedi merdiven kadar çıkmıştım ve
beni yine eski ve tozlu bir koridor bekliyordu. Burada da fotoğraflar
vardı ve buradaki çerçevelerde yaşayanların büyük çoğunlu uyumuştu
bazıları arada meraklı gözlerle beni süzüyor ben geçtikten sonra
fısıldaşmaya başlıyorlardı. Koridorun sağındaki odaya girdim. Oda
karanlık değildi en azından mutfaktan aydınlık sayılırdı. Bir gaz
lambası vardı ve pencereden dolunay şeklindeki ayın ışığı süzülüyordu.
Odanın ortasında bir yatak yerleşmişti. Tabanlarında gazete küpürleri
dağılmıştı. Odanın duvarlarında hiç çerçeve yoktu. Sağ tarafında ahşap
bir masa duruyordu. Masanın hemen yanında tavana kadar uzanan bir dolap
ve yatağın başında da küçük bir komidin. Üstümdeki montu çıkardım ve
öylece yatağa doğru atladım. Yatağın yayları eskimişti ve hafif bir
gürültüyle gıcırdıyordu. Başımı yumuşacık yastığa koydum ve gözlerimi
kapadım. Artık benim için gün bitmişti.